Een journalist met een vader met dementie en een schilder wiens moeder dementie had. Zet Gijs Wanders en Herman van Hoogdalem bij elkaar en je hebt een indrukwekkend verhaal over dementie, gevangen zitten in je hersenen.
In de zaal zaten jonge studenten van de opleiding Zorg en Welzijn van het Noorderpoort in Winschoten, de belangrijke verzorgenden van de toekomst.
Herman van Hoogdalem kijkt en brengt meer dan één blik samen in metershoge schilderijen, gezichten van dementie. Gijs stelt de familie van de persoon met dementie vragen en legt dit samen met Herman in korte indringende filmpjes vast. Overduidelijk zet de diagnose dementie de wereld van alle betrokkenen op zijn kop. De moeilijkst te beantwoorden vraag die familie heeft is “Denk je dat hij of zij nog van me houdt.” Je raakt immers die persoon langzaamaan kwijt, hij of zij verdwijnt in de mist. Zoals iemand in een van de filmpjes dat verwoordt: “Mijn grootste angst is dat ze me niet meer herkent.”
Een ander filmpje vertelt het hartverscheurende verhaal van Raymond, een jonge sterke man van 47 met drie kleine kinderen. Zijn partner zegt: “Het lichaam perfect, de geest totaal afwezig. We hebben afscheid genomen van wie hij was, niet van zijn knuffels. Heel veel knuffels!”
Een intense middag in Winschoten, over dementie. Boeiend verteld door Gijs en Herman. Vanuit hun persoonlijke ervaringen. Waarbij de combinatie van de geschilderde portretten en de korte documentaires bijzonder goed werkte en voor een extra dimensie zorgde: dementie kreeg een gezicht.