Ze was een gezonde, fanatiek sportende tiener. Onbezorgd op weg naar haar eindexamen. De toekomst lachte haar tegemoet. Tot tien jaar geleden van de een op de andere dag het licht uit ging bij Sophia Sleeman (28). Een ongeluk met haar paard maakte abrupt een einde aan het normale tienerbestaan. Zette haar toekomstplannen op z’n kop. Terwijl ze bij de neurorevalidatie leerde omgaan met haar permanente hersenbeschadiging, werd er ook nog lymfeklierkanker ontdekt.
“We gingen er allemaal vanuit dat het na mijn ongeluk alleen nog maar bergopwaarts zou gaan. De diagnose kanker kwam als een extra harde klap. Mentaal ging het op dat moment niet zo goed met me en fysiek was ik een wrak in vergelijking met mijn gezonde leeftijdsgenoten. Het gekke is dat de diagnose wel een soort oerkracht naar boven bracht. De drang om te overleven nam als het ware het stuur tijdelijk over.”
Leven met de dag
“Op de automatische piloot doorliep ik de behandelingen tegen kanker. Ik probeerde me vast te klampen aan de leuke dingen die het leven te bieden had. Mijn sport weer oppakken, naar feestjes gaan en me vol in een nieuwe relatie storten. Dat soort dingen. Er was op dat moment geen ruimte om naar de toekomst te kijken. Het was echt leven met de dag.”
Na de behandelingen kwam voor Sophia pas echt de mentale klap. “Dat was eigenlijk de zwaarste periode. Mijn omgeving verwachtte dat ik mijn leven ‘gewoon’ weer op zou pakken, maar ik kon nog geen 10% van wat ik voor die tijd deed. Hoe graag ik ook wilde, er lukte maar weinig. Ik voelde me echt een schim van mijn oude zelf. Daarbij wist ik ook totaal niet meer wie ik was en welke kant ik op wilde in het leven. Op zich heel normaal op die leeftijd, alleen werd die zoektocht naar mijn identiteit gigantisch verstoord door alles wat er gebeurd was. Het heeft zeker enkele jaren geduurd voordat ik weer grip op mijn leven kreeg.”
Vertrouwen in wat komt
“Nu, ruim tien jaar later, heb ik enorme stappen gemaakt. Ik kijk anders naar mijn ziekte en waardeer hoe het mij heeft gevormd als mens. Het is onderdeel van mijn verhaal, zonder dat het mij definieert. Als een hoofdstuk uit een boek, zonder direct weerslag te hebben op de titel. Mijn ziekte heeft mij uiteindelijk veerkrachtiger gemaakt. Zo kan ik tegenslagen beter relativeren en ben ik milder naar mezelf geworden. Niet alles hoeft meer perfect en ik geniet meer van de reis, in plaats van me blind te staren op de eindbestemming.
Veerkracht staat voor mij niet persé synoniem aan positiviteit. Het betekent voor mij de moed vinden om iedere keer opnieuw te durven opstaan, ongeacht hoe vaak je valt. Het ontwikkelen van dat vermogen heeft mij geholpen weer naar de toekomst te durven kijken. In plaats van te blijven vechten voor wat was, bouw ik aan wat nog kan komen. Zo heb ik de vurige wens een universitair diploma te behalen, losgelaten. Ik heb me weten te ontwikkelen binnen uitdagend werk waar ik blij van word. Ook weet ik veel beter wie ik ben en wat ik wil. Ondanks dat ik weet dat ik nog vaak genoeg zal vallen, heb ik nu vertrouwen dat ik altijd weer overeind kom.”