Week 4 van de ‘In Mei een stapje erbij’ challenges: we spraken met Jeannet, waarom doet zij mee?
Iedereen heeft zo zijn eigen (goede!) redenen om mee te doen aan één van de challenges van ‘In Mei een stapje erbij’. Sommige verhalen zijn de moeite van het delen meer dan waard en daarom hebben we deze week met Jeannet Sandman gesproken. Zij is enthousiast deelneemster aan challenge 1 en volgens ons een inspiratie voor velen.
Jeannet is 64 jaar, heeft 40 jaar een zittend beroep gehad, maar probeerde daarnaast altijd tijd vrij te maken voor fietstochtjes en wandelingen met haar man Jan. Vorig jaar oktober voelde ze dat er iets niet goed was, “bel 112” riep ze naar Jan en ze probeerde nog haar joggingbroek aan te trekken. Want om straks halfnaakt de ambulancemedewerkers te ontvangen leek haar maar niks. Haar situatie ging snel achteruit en een been in een broekspijp frummelen was al geen doen meer.
In het ziekenhuis volgt de diagnose: hersenbloeding en omdat de zwelling niet afneemt wordt er besloten tot een spoed ingreep . Gelukkig verloopt dit verder zonder complicaties. Maar er volgt een lange revalidatie in Beatrixoord, want het linkerbeen en de linkerarm ‘willen niet meedoen’.
Iedere dag een strak schema van therapie en oefeningen en tussendoor veel rust, Jan komt zo vaak mogelijk langs en is een grote steun voor Jeannet. Ook voor hem is het pittig: steeds tussen Emmen en Haren op en neer pendelen, zijn fanatieke vrouw af en toe zien worstelen.. Gelukkig zijn er ook veel mooie momenten:
“Jan, kijk eens! Mijn tenen gaan heen en weer..”
Na een intensieve periode leert Jeannet zich te redden met één arm en begint ze ook weer te lopen. De medewerkers van Beatrixoord roemen haar inzet en doorzettingsvermogen. Dat Jeannet zo snel als het weer lukt weer keurig opgemaakt tevoorschijn komt en alle make-up inclusief spiegel netjes heeft uitgestald op de tafel, levert aardig wat grappen op. Maar het geeft aan dat Jeannet continue kijkt naar wat wel kan en dat levert veel meer energie op dan mopperen over wat niet (meer) kan.
Social media is een goede uitlaatklep en motivator voor haar en als ze door een vriend wordt gewezen op #inmeieenstapjeerbij legt ze dit voor aan Jan:
“Is dit wat, zou ik dat kunnen?” Jan denkt er niet te lang over na: “Gewoon doen, probeer het maar en weet je wat we gaan lekker samen op pad!”
Zo gezegd, zo gedaan en naast meerdere keren per week therapie, wandelt Jeannet inmiddels ook elke dag haar stappen bijeen. Soms in 1x, soms met een pauze, want Jeannet heeft ook COPD en soms protesteren de longen. Maar sinds ze meer wandelt, merkt ze dat ze ook langer achter elkaar kan lopen zonder pauze. Kortom op alle terreinen werkt ze aan herstel en verbetering!
De volgende stap is nu om weer te gaan fietsen, er is al een knal oranje driewieler besteld en de eerste oefenrondjes met een e-bike variant zijn gemaakt. De driewieler is een hele bewuste keuze, want met een onwillige linkerarm is het erg lastig om je evenwicht te bewaren en te reageren in onverwachte situaties. Bovendien zijn er tegenwoordig zulke gave modellen beschikbaar, Jeannet haar ogen beginnen te glanzen als er over vertelt!
Haar grote droom is om straks weer te fietsen op haar geliefde Ameland en als je ziet met welke drive ze nu aan haar herstel werkt en ook het plezier dat ze haalt uit bewegen, gaat dat ongetwijfeld lukken! Een mooi voorbeeld van #iedereeninbeweging op zijn of haar eigen niveau.
Jeannet zet’m op!
Wil jij ook jouw motivatie voor de ‘In Mei een stapje erbij’ challenges met ons delen? We zijn benieuwd naar jullie verhalen én ervaringen! Mail naar: danielle.bekkering@hannn.eu